A review (NL) about Metahaven - White Night Before a Manifesto (2016).
Metahaven - White Night Before a Manifesto (2016)White Night Before a Manifesto is een driedelig essay; White Night bestaande uit de twee essays Surface en Value en eindigt met het essay Before A Manifesto. White Night gaat in op de taak van de ontwerper van het vormgeven van de oppervlakte en de bijkomende consumptiebehoeftes. Metahaven eindigt met het essay Before A Manifesto waarin een analyse gegeven wordt over het Manifest, die in de huidige ontwerp periode aan daadkracht afneemt. De teksten zijn geschreven vanuit de ontwerper zelf en creëert hiermee een collectief beeld waarin je als lezer wordt meegenomen.
Zonder te verklaren stapt Metahaven in het eerste essay in de algemene term Surface. Maar wat dit begrip precies inhoudt wordt ons niet direct uitgelegd, ze wordt in haar breedste vorm behandelt. Door middel van verschillende voorbeelden en verklaringen te geven krijgen we een idee van haar betekenis. Ze wordt aangekaart om haar verder uit te pluizen en in meerdere perspectieven te zetten. ‘We are designing the Surface’, stelt Metahaven. De Surface krijgt de mogelijkheid om van waarde te veranderen, wanneer ze in aanraking komt met informatieve eigenschappen. Hierdoor hoeft vorm en content niet meer met elkaar te corresponderen en volgen ze beide verschillende uitgangspunten.
Door de ontwikkeling van technologie wordt de ontwerper uitgedaagd de virtuele kant van de Surface te ontwerpen. Maar wordt vervolgens steeds bevraagd en uit haar waarde gehaald door de huidige consumptiemaatschappij, om de steeds veranderende behoeftes van de consument te bevredigen. De hedendaagse consumptie vraagt voor continue evaluatie en creëert hierdoor een blijvend verlangen naar het nieuwe. Hierbij moet de Surface niet steeds opnieuw ontdekt worden, maar haar Value. Content wordt moeiteloos gecreëerd en functioneert als een escapisme voor de mens; zo wordt technologie gebruikt om de inspanning van het verrichten van arbeid teniet te doen. Metahaven beschrijft haar problemen met de steeds meer vervagende grens tussen mens en machine; technologie presenteert zichzelf als een neutrale vorm. Zo wordt het virtuele een neutraliteit en een automatisme.
--->
Het driedelige essay valt op zijn plaats in het laatste essay: een analyse over het manifest. Waarin ze in de vorm van een manifest – ‘We the undersigned’ – een verklaring geeft wat het manifest teweeg brengt en wat het doel is om geschreven te worden. Hierbij wordt gevraagd om complete loyaliteit tegenover de acties die door hun aangekondigd worden.
Er kan gekeken worden naar de impact die een Design manifest vandaag de dag zou hebben, in een periode van ideologische leegte en als gevolg van de ontwikkeling van het internet. Nu publicaties klakkeloos naast elkaar gepubliceerd en gekopieerd kunnen worden neemt haar status af. Daarbij valt het vak in de handen van de massa en wordt het uitgeoefend door een steeds groeiende groep. De passie gedreven ontwerper sterft uit en haar vak wordt minder kritisch behandeld. Een manifest kan namelijk slechts geschreven worden door hen die gekwalificeerd zijn om deze aan te vallen.
Is White Night Before A Manifesto een decennium later nog relevant? Of is is ze misschien wel relevanter dan ooit? We kunnen kijken of we nu als reactie op deze massaconsumptie niet juist strenger zullen kijken naar het vak, naar waar haar essentie ligt. Of haar complexiteit niet meer tot de kern geanalyseerd kan worden doordat deze uitgeoefend wordt door een grotere groep. Metahaven geeft een oplossing voor de eerder genoemde problemen; ontwerpers moeten een gezamenlijke grond vinden zodat consumptie niet het handelsartikel verwoest.
Door White Night Before A Manifesto op te delen in drie op zichzelf staande stukken kan de lezer ervaren alsof ze aparte teksten leest. De keuze om het onderwerp op deze manier te behandelen kan ter discussie gesteld worden als we kijken naar wat dit betekent voor de leesbaarheid en om de achterliggende gedachte van de tekst te doen begrijpen. De teksten kunnen apart van elkaar begrepen worden, maar gaat pas in relatie tot elkaar staan zodra ze in elkaars verlengde gezien kunnen worden. Waarom Metahaven koos voor het opdelen van de tekst in drie delen, en of deze titels niet als een misleiding zorgen voor haar uiteindelijke boodschap, kan door de lezer op verschillende manieren worden opgevat. In het begin kan het idee gegeven worden dat de teksten hun eigen leven leiden, alsof de lezer een (diepe) definitie van de algemene termen over de Surface, de Value en het Manifesto aan het lezen is. Maar na het grondig bevragen en herlezen, is de lezer steeds meer in staat de linken te kunnen leggen tussen de drie essays, waarin verschillende onderwerpen met elkaar gaan spelen. De vraag is of deze link gelegd kan worden de eerste keer dat ze gelezen wordt. Is dit de vorm die het nodig heeft?
Er kan gekeken worden naar de impact die een Design manifest vandaag de dag zou hebben, in een periode van ideologische leegte en als gevolg van de ontwikkeling van het internet. Nu publicaties klakkeloos naast elkaar gepubliceerd en gekopieerd kunnen worden neemt haar status af. Daarbij valt het vak in de handen van de massa en wordt het uitgeoefend door een steeds groeiende groep. De passie gedreven ontwerper sterft uit en haar vak wordt minder kritisch behandeld. Een manifest kan namelijk slechts geschreven worden door hen die gekwalificeerd zijn om deze aan te vallen.
Is White Night Before A Manifesto een decennium later nog relevant? Of is is ze misschien wel relevanter dan ooit? We kunnen kijken of we nu als reactie op deze massaconsumptie niet juist strenger zullen kijken naar het vak, naar waar haar essentie ligt. Of haar complexiteit niet meer tot de kern geanalyseerd kan worden doordat deze uitgeoefend wordt door een grotere groep. Metahaven geeft een oplossing voor de eerder genoemde problemen; ontwerpers moeten een gezamenlijke grond vinden zodat consumptie niet het handelsartikel verwoest.
Door White Night Before A Manifesto op te delen in drie op zichzelf staande stukken kan de lezer ervaren alsof ze aparte teksten leest. De keuze om het onderwerp op deze manier te behandelen kan ter discussie gesteld worden als we kijken naar wat dit betekent voor de leesbaarheid en om de achterliggende gedachte van de tekst te doen begrijpen. De teksten kunnen apart van elkaar begrepen worden, maar gaat pas in relatie tot elkaar staan zodra ze in elkaars verlengde gezien kunnen worden. Waarom Metahaven koos voor het opdelen van de tekst in drie delen, en of deze titels niet als een misleiding zorgen voor haar uiteindelijke boodschap, kan door de lezer op verschillende manieren worden opgevat. In het begin kan het idee gegeven worden dat de teksten hun eigen leven leiden, alsof de lezer een (diepe) definitie van de algemene termen over de Surface, de Value en het Manifesto aan het lezen is. Maar na het grondig bevragen en herlezen, is de lezer steeds meer in staat de linken te kunnen leggen tussen de drie essays, waarin verschillende onderwerpen met elkaar gaan spelen. De vraag is of deze link gelegd kan worden de eerste keer dat ze gelezen wordt. Is dit de vorm die het nodig heeft?
Eva van der Hoek